Virtuele transformatie
Deze pagina is momenteel in opbouw.
Virtuele transformaties nemen u mee naar een digitale, onwerkelijke omgeving. Dankzij 3D-animaties ziet u vormen veranderen op manieren die in de fysieke wereld ondenkbaar zijn. Deze virtuele ruimte fungeert als een laboratorium waar transformatie geen grenzen kent.
Ontwikkelingen en eerste vormen
2022 - Atlas in bubbelplastic
Atlas in bubbelplastic is een 3D-animatie die de Farnese-Atlas herinterpreteert in kwetsbaar bubbelplastic, waarbij de zwaarte van marmer verandert in lucht en de eeuwige last een spel wordt tussen gewicht en lichtheid.
In het Nationaal Archeologisch Museum van Napels bevindt zich de Farnese-collectie, met onder meer het marmeren beeld De Farnese Atlas. Voor deze 3D-animatie werd een digitale scan van dat beeld gebruikt.
Volgens de Griekse mythe is de titaan Atlas veroordeeld om tot het einde der tijden het hemelgewelf te torsen. Op zijn schouders rust een oneindige last en een kosmische verantwoordelijkheid.
In deze virtuele herwerking is het hele beeld veranderd: Atlas én de aarde verschijnen volledig in bubbelplastic. De onwrikbare zwaarte van marmer maakt plaats voor een materiaal dat licht, fragiel en luchtig is. Atlas draagt nog steeds de wereld, maar die wisselt voortdurend van gewicht: soms drukt ze hem neer, soms glipt ze haast weg, te licht om te houden.
De achtergrond versterkt dit spel. Een pagina uit een schoolatlas, afgedekt met bubbelplastic, reageert op de bewegingen. Handen drukken mee, waarbij luchtbelletjes knappen waar de spanning het grootst is.
Kinderen doen al spelend bubbelplastic ploffen, volwassen handen doen materie ploffen alsof het kinderspel is. Bubbelplastic dient ter bescherming van iets, maar zonder zachte, vullende lucht is het slechts een dun laagje niets.
2022 - Vloeiende patronen
Vloeiende patronen is een 3D-animatie waarin digitale stromingen, gestuurd door onzichtbare krachten en geïnspireerd op Hokusai’s golven, een hedendaagse echo vormen van natuurlijke beweging.
Deze 3D-animatie sluit aan bij het project Vormgeving van een passage (2018). Waar de gevisualiseerde puntjes toen een open, meerduidig element vormden, krijgt de stroming hier een tastbare richting: water vloeit door een onzichtbaar, digitaal afgebakend volume.
Het uitgangspunt blijft hetzelfde: stromingen — of het nu water, lucht, informatie of gedachten betreft — worden gevormd door externe krachten. Een steen wijzigt het pad van een rivier, een satelliet kantelt de baan van een komeet. In de virtuele ruimte gebeurt iets vergelijkbaars: onzichtbare objecten sturen de bewegingen, waardoor zich patronen aftekenen die zowel gecontroleerd als onvoorspelbaar zijn.
De kleuren en ritmes zijn geïnspireerd op de houtsneden van de Japanse kunstenaar Katsushika Hokusai (1760–1849). Zijn golven vertalen zich hier in digitale bewegingen — een hedendaagse echo van natuurlijke vloei.
2022 - Achteruitrijdend landschap
Achteruitrijdend landschap is een 3D-animatie waarin een auto achteruit rijdt door een voortdurend verschuivend landschap.
Een auto rijdt achteruit over een verharde weg door een vreemd, groen landschap. Elke seconde verandert het decor van vorm, alsof de omgeving niet vastligt maar zich voortdurend herschept.
De ervaring roept vragen op over verandering en richting. Teruggaan kan voelen als verlies, alsof de weg vooruit ons wordt ontnomen. Toch kan een stap achteruit ook ruimte scheppen, een pas op de plaats die nodig is om opnieuw te oriënteren. Soms is vertraging of terugtrekken de voorwaarde om weer verder te kunnen.
Het landschap zelf versterkt dit gevoel: het wijkt steeds af van wat we dachten te kennen. Het staat voor de onvoorspelbaarheid van verandering. Hoe ver zetten we stappen terug? Hoeveel afwijking verdragen we vooraleer we verlangen dat alles weer wordt zoals het was?
De achterwaartse beweging roept zo een paradox op. Wat lijkt op terugkeer kan evenzeer een andere vorm van vooruitgang zijn. Richting is minder absoluut dan ze lijkt: misschien zit vooruit soms verborgen in achteruit.
2021 - Vaarwel natuur
Vaarwel natuur is een 3D-animatie waarin een blad aan een paal het fragiele evenwicht verbeeldt tussen beheersing en overgave aan de natuur.
In deze eenvoudige 3D-animatie wappert een blad in de wind. De titel Vaarwel natuur klinkt rechttoe rechtaan, maar is tegelijk tegenstrijdig. Het laatste blaadje op aarde lijkt te hangen “aan een zijden draadje”, bevestigd aan een rechte paal. Het beeld oogt bijna rustgevend, tot het blad loslaat: vaarwel, laatste stukje natuur.
De tegenstelling is duidelijk: natuur kan nooit volledig verdwijnen. Zelfs als de aarde vergaat of de mensheid verdwijnt, blijft het universum bestaan. De titel onthult zo eerder onze menselijke angst om controle en nabijheid te verliezen dan een reële mogelijkheid.
Het blad aan de paal roept het beeld op van een vlaggenmast. Vlaggen markeren identiteit, macht en territorium. Zou dit blad een laatste statement van de natuur kunnen zijn — een vlag die zegt: Tot hier en niet verder?
De paal krijgt ook een figuurlijke betekenis. Hij staat voor ons verlangen om de natuur recht te trekken, te ordenen en aan onze maat te onderwerpen. Waar de natuur kronkelt en onvoorspelbaar groeit, eisen wij rechte lijnen. Denk aan de wortel: alleen de perfecte exemplaren bereiken de supermarkt; de rest verdwijnt.
Het oorspronkelijke idee was om de animatie uiteindelijk te vertalen naar een fysieke vlag — een tastbaar object. Misschien gebeurt dat nog: een vlag van de natuur, die zachtjes maar onmiskenbaar afscheid neemt.
2020 - Stap in het niets
Stap in het niets is een 3D-animatie waarin een vrouw haar spiegelbeeld tegemoet stapt en verdwijnt, een beeld van de breeklijn tussen aanwezigheid en verdwijnen.
Een jonge vrouw staat voor een spiegel. Ze aarzelt even, alsof ze niet weet of ze de sprong moet wagen. Dan zet ze een stap vooruit en verdwijnt samen met haar spiegelbeeld in het niets.
De scène speelt met de grens tussen aanwezigheid en afwezigheid. Een spiegel bevestigt doorgaans ons bestaan: wie erin kijkt, ziet zichzelf terug. Hier echter is de spiegel geen bevestiging maar een doorgang naar verdwijnen. Eén stap volstaat om de eigen reflectie uit te wissen.
De korte aarzeling maakt de handeling des te indringender. Ze suggereert de kwetsbaarheid van de keuze: blijven of verdwijnen, doorgaan of opgeven. Soms lijken beide mogelijkheden evenveel gewicht te dragen.