Transformatie met technologie

In deze 3D-animatie staan vijf danspalen opgesteld in een cirkel. Het zijn palen zoals gebruikt worden in sensuele of acrobatische dansperformances. Rond elke paal hangt een markant kledingstuk: een kort rokje, een priestergewaad met mijter, een boerka, een Ku Klux Klan-jurk met puntmuts, en een primitief ogend gewaad.

De onderste delen van de kledingstukken functioneren als gordijnen: ze hangen aan rails en bewegen automatisch open en dicht. Aan elke danspaal is een RGB-TL-lamp bevestigd, die voortdurend van kleur verandert. Kleuren dragen in religieuze en culturele contexten vaak een eigen symboliek. Zo ontstaan binnen gemeenschappen codes en regels die betekenis geven, maar ook kunnen bepalen wie erbij hoort en wie niet. Maken die visuele en symbolische systemen een groep toegankelijker, of sluiten ze juist buitenstaanders uit? Danst men rond de eigen as, of met de ander?

Binnen de installatie ontstaat een voortdurende interactie tussen de danspalen. Ze openen en sluiten volgens een willekeurig algoritme, telkens in een andere tint uit het RGB-spectrum. Omdat kleuren in elke cultuur andere betekenissen oproepen, beleeft elke toeschouwer het werk vanuit een eigen referentiekader — persoonlijk, religieus en cultureel.

In deze 3D-animatie ligt een klein binnenbandje op een weegschaal. Het wordt langzaam opgeblazen met gewone lucht, terwijl de weegschaal steeds meer gewicht aangeeft.

Iedereen weet dat lucht niet het gewicht heeft dat de weegschaal hier suggereert. Juist daardoor krijgt het werk een metaforische lading: de spanning tussen lucht en zwaarte. Het gaat voorbij aan de grap en roept vragen op. Hoeveel gewicht legt iemand werkelijk in de schaal die vooral uit “lucht” bestaat? Wat zegt dat over de blaaskaak – iemand met veel air?

De associaties zijn talrijk. Lucht waarin een virus circuleert, en het mondmasker dat ons letterlijk de nood aan adem deed voelen. De druk op de samenleving. De opwarming van de aarde, met hittegolven en bosbranden die ons doen snakken naar lucht. En uiteindelijk ook de voetafdruk van de mens.

Met technische ondersteuning kan dit werk later ook als installatie in een reële omgeving worden gerealiseerd.

Naast de beroemde Charging Bull in New York ligt een bronzen slang. De agressief ogende stier, gemaakt door de Italiaanse beeldhouwer Arturo Di Modica, was bedoeld als allegorie van beursoptimisme en is uitgegroeid tot hét symbool van Wall Street en de financiële wereld. Hoewel de kunstenaar het werk oorspronkelijk als kritiek op de onbegrensde hebzucht van Wall Street bedoelde, blijft de betekenis dubbelzinnig – in tegenstelling tot die van de slang, die in de geschiedenis steevast symbool staat voor het kwade, de verleiding of zelfs de duivel.

In deze animatie verandert de slang echter in een ‘trapmaker’. Hij verleidt ons de treden naar de hemel te beklimmen. The sky is the limit: rijkdom – en bij voorkeur in overvloed.

Dit werk reageert rechtstreeks op de aanwezigheid van de bezoeker. Op een tafel staat een klein, afgegrensd stadje. Zolang de toeschouwer afstand houdt, blijft het zichtbaar. Maar zodra iemand binnen een bepaalde straal komt, kantelen de huisjes langzaam 180 graden. Ze verdwijnen uit beeld – enkel zand blijft achter. Wanneer meerdere bezoekers dichterbij komen, verandert het hele stadje in een dorre, onherbergzame woestenij.

Onwelkome Stad is een directe reflectie op de hedendaagse vluchtelingenproblematiek en de defensieve houding van het Westen tegenover de buitenstaander, de vreemdeling, de bezoeker. Territoriumdrift en nationalisme steken opnieuw de kop op, grenzen worden harder, muren hoger. Het werk laat de toeschouwer letterlijk ervaren wat het betekent om buitengesloten te worden – om niet welkom te zijn.

De animatie vormt een conceptuele verbeelding van een toekomstige installatie, waarin de fysieke nabijheid van het publiek de stad telkens opnieuw laat verdwijnen.