Inhoudelijk draait deze reeks rond het stellen van doelen, en hoe die doelen kunnen verdwijnen of veranderen doorheen de tijd. De mens stelt zichzelf voortdurend doelen, streeft ergens naar, en laat daarbij altijd een spoor achter — ongeacht of het doel bereikt wordt. Die gedachte krijgt een extra laag in de link met klimaatdoelstellingen: ondanks wereldwijde inspanningen smelten de poolkappen en gletsjers onverminderd verder.

Het is een performatief kunstwerk: ik plaats een inox vorm met ijsschijven op een doek. Terwijl het ijs smelt, druppelt het gekleurde water neer, verdampt, en laat een kleurpatroon achter. Afhankelijk van de samenstelling van de kleuren, de hoeveelheid verf in het ijs, de temperatuur in de ruimte en de absorptie van het doek, ontstaat telkens een ander werk.

In het videowerk zijn de eindresultaten gepresenteerd alsof ze deel uitmaken van een tentoonstelling. Links bovenaan in het videowerk liet ik een doek rusten op een houten onderplaat, met de bedoeling die later te hergebruiken en er een nieuw doek op te leggen. Tijdens het proces liep de verf echter onder het doek en drong door in de onderplaat, waardoor beide onlosmakelijk met elkaar verbonden raakten. Wat oorspronkelijk als tijdelijke drager bedoeld was, transformeerde zo tot een definitief onderdeel van het schilderij.

Het rechterdoek in het midden heb ik in 2025 hergebruikt in de installatie Smeltende doelen nr. 4. De andere twee panelen zijn flatscreens waarop het proces wordt getoond.

Deze installatie verenigt verschillende domeinen: er ontstaan schilderijen, er is een technisch-constructieve component, en de materie zelf ondergaat een fysieke transformatie — ijs wordt water, water droogt op tot verfsporen.

De opstelling biedt veel variatie: de dikte van de verf, de helling van het doek, de volgorde waarin de schijven smelten of de hoogte waarop de doelen hangen, kunnen telkens aangepast worden. Wanneer de installatie tijdens een tentoonstelling actief is, kan het schilderproces live worden ervaren.

De betekenis blijft verwant aan de eerdere versies — een reflectie op doelen en hun sporen — maar hier voeg ik een kunsthistorische verwijzing toe naar de target works van Jasper Johns.