De ijskoude man is een virtuele sculptuur waarin een technologisch én natuurlijk proces leiden tot vormverandering.

De techniek lijkt op het systeem van een koelkast of diepvriezer, met één verschil: de warmte wordt niet onttrokken aan de ruimte, maar aan een abstracte menselijke figuur, gevormd door een koperen buis. De man wordt letterlijk ijskoud.

Het natuurlijke proces volgt uit de paraplu die telkens een kleine hoeveelheid water sproeit of vernevelt. Zodra het water de koude buizen raakt, bevriest het en vormt zich een steeds dikkere ijslaag. Zo groeit de figuur langzaam in volume.

De metafoor is dubbel. Enerzijds zien we een man die letterlijk bevriest, anderzijds staat hij symbool voor iemand die geen emoties of empathie meer toelaat. De oorspronkelijke werktitel, De ijskoude man trekt zijn paraplu open, verwijst naar een Vlaams gezegde: “Hij trekt zijn paraplu open.” Het betekent dat iemand verantwoordelijkheid van zich afschuift en zich indekt.

Zoals bloesems in de lente door een fijne waternevel beschermd worden tegen nachtvorst, zo vormt zich ook hier een ijslaag. Alleen is deze niet beschermend, maar verstikkend. In een steeds koudere wereld worden we ongevoeliger, onbereikbaarder. De ijslaag laat zich niet doorbreken. En wie doodvriest, zo zegt men, voelt geen pijn.