Pas tijdens Transformatiestudio nr.1: warm of koud in CC De Adelberg (2024) kreeg het werk zijn eerste fysieke realisatie. De bezoekers brachten gretig pleisters aan — willekeurig, over elkaar heen, soms haast tot verbergen toe. De huid van het wezen begon te groeien, te vervormen, te verdikken, alsof een ziekte zich uitbreidde.

Het aanbrengen van de pleisters symboliseert hoe problemen vaak worden aangepakt: met oppervlakkige ingrepen die de kern niet raken. Elke pleister lijkt zorgzaam, maar draagt bij aan een gezamenlijke vervorming. Het probleem verdwijnt uit zicht, en wat overblijft is een vreemd, nieuw lichaam.

Om deze geleidelijke transformatie vast te leggen, werden regelmatig foto’s genomen. De beelden tonen niet enkel de verandering van vorm, maar ook de accumulatie van menselijke tussenkomst — het zichtbare spoor van collectieve goedbedoeldheid.

Na de tentoonstelling wacht het werk opnieuw op een volgende context — een ruimte waar het verder kan aangroeien met nieuwe lagen pleisters. De bedoeling is dat het lichaam van de alien uiteindelijk volledig transformeert door de opeenstapeling van deze collectieve handelingen.